Met z’n rare rode wratten op de neus en rond de ogen, z’n korte poten en grote voeten, mag de muskuseend zich zeker niet moeders mooiste noemen. Maar aantrekkelijk zijn ze wel, vanwege hun tamme, sympathieke karakter en de geringe eisen die ze stellen aan hun verzorging.
De Spaanse ontdekkingsreizigers die de muskuseenden in de zestiende eeuw vanuit Midden- en Zuid-Amerika mee naar Europa namen, wisten dat ze op de terugtocht geen honger hoefden te lijden. Ze hadden bovendien iets om mee thuis te komen: een makkelijk te houden, gedomesticeerd dier waar veel vlees aan zit.
Tegenwoordig worden de Muskus- of Kaapse eenden vooral voor de hobby houden.De vrouwtjes zijn goede broeders. Hoewel er meldingen zijn van maar liefst dertig eieren per nest, legt de eend meestal zo’n tien tot zestien eieren in haar met dons beklede nest. Vervolgens breekt de broedperiode aan, die 35 dagen in beslag neemt.
Hoewel ze geen paar voor het leven vormen, is de woerd wel nauw betrokken bij de broed en de opvoeding. Hij blijft in elk geval gedurende een aantal weken bij de moeder en haar kuikens, zoekt met ze naar voedsel en biedt bescherming. Ze kunnen ook uitstekend met elkaar praten; dan staan ze bij elkaar en bewegen hun koppen op en neer, op een hele grappige manier.
Het mannetje is met z’n 4 tot 6 kilo twee keer zo groot als het vrouwtje ( 2 à 3 kilo). De vrouwtjes kunnen uitstekend vliegen, beter dan de mannetjes. Kenmerkend zijn verder de wratten op de kop – bij de woerd meer dan bij de eend - de korte poten en grote voeten. Die voeten bestaan niet alleen uit een paar zwemvliezen, er zitten ook klauwtjes aan.
De zwart-witte muskuseenden zijn het meest bekend. Wat de verzorging betreft: deze dieren hebben veel ruimte nodig, een schuilgelegenheid en een platte bak met water. Daarom lopen ze bij de Kiboe dan ook los op het hele terrein. Op het menu van de muskuseenden staan: gras, voedselresten(brood), graan, wormen en insecten, waaronder vliegen en mieren. Je mag ze graan uit de automaat voeren.
